σκοταδιάζω

Ν [σκοτάδι]

1. γίνομαι σκοτεινός, βυθίζομαι στο σκοτάδι, σκοτεινιάζω («κι αυτός σαν φεύγει, μάννα μου, ο κόσμος σκοταδιάζει», Κρυστ.)

2. απρόσ. σκοταδιάζει

επέρχεται σκοτάδι, βραδιάζει, σκοτεινιάζει.